شرایط زندگی و اوضاع سیاسی اجتماعی عصرحضرت معصومه (س)

حضرت فاطمه معصومه (س) دختر امام هفتم شیعیان (ع) در سال 173 هجری

در دوران خلافت هارون الرشید به دنیا آمدند و با امام رضا (ع) تنی هستند.

دوران حیات ایشان دوره ای بسیار خطیر است چراکه عباسیان در جهان اسلام حاکم شده

و این عصر دوران انتقال مکتب تشیع که امام صادق (ع) آن را پایه گذاری و تبیین کرده بودند

به امام کاظم (ع) است. البته تفاوت فاحش این عصر آن است که امویان قیام های شیعی را سرکوب

می کردند اما در عصر عباسیان نفاق حاکم بود، آنها که با شعار “الرضا من آل محمد (ص)” روی کار

آمدند بعد از رسیدن به قدرت نیرنگ کردند و به حدی بر آل محمد (ص) ظلم کردند که شیعیان می گفتند

ما از ظلم عباسیان به عدل امویان پناه می بریم!

این ظلم به گونه ای بود که منصور دوانیقی نزدیک به چهار هزار شیعه را به گونه ای سرکوب کرد

که جنایات داعش یادآور آن است؛او شیعیان را آتش می زد و بدن هایشان را مثله می کرد.

در چنین شرایطی حضرت معصومه (ع) شش ساله بودند که دوران زندان و سختی های امام کاظم (ع) آغاز شد،

اما ایشان در همان شش سالگی از نظر کمالات به قدری رشد یافته بودند که سوالاتی را که مردم به محضر امام کاظم (ع) مطرح می کردند

را پاسخ می دادند؛ آمده است که وقتی موسی بن جعفر (ع) پاسخ ایشان را شنیدند فرمودند: “فداها ابوها” یعنی پدرت فدایت شود.

حضرت معصومه (س) 10 ساله بودند که امام کاظم (ع) به شهادت رسیدند و امامت امام رضا (ع) آغاز شد

امامتی که 10 سال آن با حکومت هارون، 5 سال با حکومت امین و 5 سال با حکومت مامون همزمان بود.