عدم ازدواج ایشان به چند عامل باز می گردد، نخست اینکه از نظر سیاسی خاندان ولایت و امامت

در عصر عباسیان بسیار در معذورات بودند، تنگنای سیاسی و اینکه حاکمیت اجازه نمی داد کسی با آنها معاشرت داشته باشد

در کنار اعمال فشارهای خاص زمینه غربت اهل بیت (ع) را فراهم کرده بود تا از رواج اندیشه آنها جلوگیری شود،

در این میان حکومت حتی دست به کشتار و ترور فرزندان موسی بن جعفر (ع) هم می زد

از این رو در تاریخ داریم که بسیاری از فرزندان امام کاظم (ع) یا توسط حاکمیت به شهادت رسیده

یا از شهر خود تبعید شده و مهاجرت کردند و بیشترین امامزادگان در شهرهای مختلف ایران از فرزندان این امام (ع) هستند.

نه تنها اهل بیت (ع) بلکه علویان هم از سوی خلافت احساس عدم امنیت می کردند.

بنابراین، در نبود امنیت، فرصتی برای ازدواج مناسب و تشکیل خانواده برای حضرت معصومه (س) فراهم نبود.

مسئله مهم دیگر در ازدواج ایشان کفویت بود چراکه در سایه چنین شرایط خفقان آور

و فشار سیاسی امکان ارتباط ایشان با افراد هم کفو وجود نداشت.

همچنین، چون بیشتر دوران زندگانی موسی بن جعفر (ع) در زندان سپری شد،

فرصتی برای اندیشیدن آن حضرت (ع) برای ازدواج فرزندانشان فراهم نمی شد که همین امر سبب شد

موسی بن جعفر (ع)، امام رضا (ع) را مکلف می کنند که به بحث ازدواج فرزندانشان بپردازند.

نتیجه آنکه شرایط ازدواج برای حضرت معصومه (س) در فضای خفقان سیاسی فراهم نبود

از طرفی لزوم نمایندگی امام (ع) در مدینه و مهاجرتشان پس از ولایت عهدی و دغدغه پیوستن به برادر فرصت پرداختن به مسئله ازدواج را از ایشان سلب کرده بود.